Ongeveer een half uur voor aanvang van een nieuwe repetitie, zonderen Ben en Nolan zich even af van het geroezemoes tussen de rest van de bende die druk aan het navertellen is over de voorstelling. Ze brachten Human Instruction Manual in De Studio in Antwerpen. Ik was aanwezig als publiek en mocht hierover met hen in gesprek treden.
Allereerst een dikke proficiat aan jullie beiden met de voorstelling van gisteren! Hoe is het voor jullie verlopen? Zijn er dingen waar je vandaag extra aandacht aan zal geven?
Nolan: Het was echt een goeie show!
Ben: Ja, het ging goed. Het publiek had een leuke energie en dat hielp mij persoonlijk ook om nog beter te presteren. Ik kreeg veel reactie van hen terug, wat leuk was. Ik heb wel een klein foutje gemaakt.
Nolan: “Ai?!” (lacht)
Ben: Dus daar zal ik vandaag op letten.
Nolan: Je weet intussen ook bij welke deeltjes je al eens meer moet nadenken of op letten.
Denken jullie nu anders na over ontmoetingen met (nieuwe) mensen? Of over omgaan met anderen in het algemeen?
Nolan: Soms als ik nieuwe mensen ontmoet, vraag ik me wel af hoe hun ‘instruction manual’ eruit zou zien.
Ben: Ik houd meer rekening met de fysieke grenzen van anderen. Ik heb vaak de neiging om heel snel veel fysiek contact te maken. Wanneer ik nu iemand ontmoet ga ik meer letten op hoe comfortabel ze zijn met bijvoorbeeld knuffelen, een hand of kus geven, terwijl ik hier voordien minder rekening mee hield.
Nolan: Bij mij heeft het ook geholpen om in te zien hoe verschillend iedereen werkelijk is en hoe onze ‘instruction manuals’ van elkaar verschillen, ook al lijkt dat soms niet zo.
Ben: Ik kan wel bij mezelf herkennen dat ik me thuis anders gedraag dan op school. De manier waarop je op een podium staat is anders dan wanneer je in de les zit. Ik ben nog steeds mezelf, maar onbewust ga ik me toch wat aanpassen.
Nolan: Zeker wanneer je met mensen werkt die je nog niet zo lang kent. Ben: Je herhaalt de woorden “blijf jezelf”.
Nolan: Maar soms is dat wel moeilijk.
Ben: Om dit te herkennen bij anderen vind ik moeilijker. Ik merk wel het verschil tussen een één op één gesprek met iemand en een gesprek met een groepje van vier. Bij mensen waarmee je al langer bevriend bent merk je dat je in groep sneller zaken voor jezelf houdt, maar dat hangt van persoon tot persoon af.
Nolan: Ja, en uiteraard hangt het ook af van de context.
Bespreek je bepaalde ervaringen van dit proces met vrienden en/of familie thuis?
Nolan: Eigenlijk enkel wanneer ze hier zelf naar vragen. Je bent na de repetities ook echt moe, dus meestal wil je gewoon gaan slapen.
Ben: Ik vind het wel moeilijk als ze vragen “hoe ging de repetitie?”, dan denk ik: “Ja goed”, maar zoals Nolan zei, na zo’n hele dag repeteren of optreden heb je echt geen energie om alles uit te leggen thuis. Ik geef niet iedereen een gedetailleerde versie. Met mijn vrienden deel ik wel hoe het publiek was of hoe bepaalde stukjes uit de voorstelling voor mij persoonlijk zijn gegaan, maar dat blijft vrij oppervlakkig: “Dit ging goed, dat wat minder.”
Het verrassingselement van een voorstelling mag je de mensen niet ontnemen. Ik vertrek zelf ook liever naar een voorstelling zonder al te veel te weten. Je wil natuurlijk ook niet alles prijsgeven voor je vrienden en familie komen kijken.
