Drie vormen van alleen zijn
Momenteel werk ik aan Tenderness of the Stones, een poëtische en meeslepende installatie die de bezoeker uitnodigt tot actieve afzondering — niet als terugtrekking uit de wereld, maar als een bewuste terugkeer naar zichzelf. Het project creëert een ruimte waarin vertraging, verstilling en zelfreflectie centraal staan als noodzakelijke voorwaarden om opnieuw verbinding te kunnen maken met anderen.
De installatie is geïnspireerd door het denken van Hannah Arendt, in het bijzonder haar onderscheid tussen eenzaamheid, isolement en solitude. Arendt omschrijft solitude als een staat waarin je met jezelf bent, maar niet afgesloten van de wereld — een innerlijke dialoog waarin je jezelf gezelschap houdt zonder het contact met de buitenwereld te verliezen. Tenderness of the Stones vertrekt vanuit deze gedachte: hoe kunnen we pauzeren, stilstaan en aanwezig zijn in onszelf, zonder ons los te maken van wat buiten ons ligt?
De scenografie ondersteunt deze zoektocht naar innerlijke rust en verbinding.
Innerlijke oriëntatie
Na de corona periode leek alles opnieuw op gang te komen. Er was plots veel sociale activiteit, maar veel ervan voelde oppervlakkig. Zowel in relatie tot andere mensen als tot de natuur. Ik voelde me overprikkeld en verloor het contact met mezelf. Ik wist niet meer hoe ik me wilde voelen, of hoe ik aanwezig wilde zijn.
Tijdens een soloreis door Denemarken kwam ik toevallig een grote, eenzame steen tegen. Ze lag afgelegen, buiten het ritme van de maatschappij, maar straalde geen verlorenheid uit. Integendeel: ze was volkomen verbonden met zichzelf en haar omgeving. Dat moment raakte me diep. Ik begon me af te vragen: hoe kan ik meer zoals die steen zijn? Hoe kan ik stevig aanwezig zijn in mijn omgeving, zonder mijzelf te verliezen?
Sindsdien is de steen een belangrijke figuur geworden in mijn werk. Niet als object, maar als entiteit. Een getuige waarmee ik observeer, beweeg en herinneringen mee vasthoudt.
