Een tafel, een fruitmand, een plant, een theepot en een roerloze vrouw op een stoel. De lichten gaan uit, gaan terug aan en terug uit. De voorwerpen veranderen van plaats, de vrouw ternauwernood ook. De gebeurtenissen volgen elkaar op, iemand anders verschijnt maar het tafereel behoudt immer zijn mysterie en zijn verontrustende eenvoud.
In een spel van illusie en diffractie van tijd wijzigen de zichtbare en onzichtbare bewegingen van de lichamen op subtiele wijze de ruimte en onze perceptie. Alsof een stilleven plots tot leven komt, geeft Katia-Marie Germain vorm aan een clair-obscur dat de blik van de toeschouwer vasthoudt en onderdompelt in een illusie waaruit men nooit meer weg wil.