De afgelopen jaren toerde Trajal Harrell de wereld rond met een reeks voorstellingen waarin hij de hedendaagse dans van de blanke, artistieke middenklasse samenbrengt met de voguing dansstijl, beoefend door de Afro-Amerikaanse en Latino LGBTQ gemeenschap.
In de danssolo Dancer of the Year zien we Harrell gebaren herhalen (om ze in zijn lichaam op te slaan); bewegingsmateriaal en choreografische strategieën uit eerder werk hernemen; en verschillende emoties opwekken en samenbrengen. In een intieme setting deelt Harrell zijn werk met ons, biedt hij ons zijn dans aan, als een geschenk.
De Amerikaanse danser en choreograaf Harrell creëerde de solo nadat hij werd verkozen tot Dancer of the Year 2018, uitgereikt door Tanz magazine. Deze onverwachtse erkenning zet hem ertoe aan om zijn status en identiteit als danser in vraag te stellen. Wat is de waarde van deze titel? Wat is de waarde van dans, van de danspraktijk, en de kennis die ze voortbrengt? Wat genereert deze kennis? Hoe wordt geschiedenis in de dans/het lichaam opgeslagen, en hoe wordt deze overgedragen, naar de toekomst toe? Harrell reflecteert over zijn eigen nalatenschap als choreograaf/danser. Hij herbekijkt zijn artistieke stamboom en de choreografische strategieën die hij in de loop van de jaren ontwikkelde om zichzelf en de (eigen) identiteit te vertolken.
“It’s one thing to be named Dancer of the Year, it’s something entirely different to try and make something of it.”